Pierwotnie rok rzymski składał się z dziesięciu miesięcy, przy czym początek roku zaczynał się 1 marca. Nazwa wzięła się od imienia boga wojny, Marsa. Pozostałością tego pierwotnego kalendarza są nazwy miesięcy: September (miesiąc siódmy, septem - siedem), October (miesiąc ósmy, octo - osiem), November (miesiąc dziewiąty, novem - dziewięć), December (miesiąc dziesiąty, decem - dziesięć).
    Później dołożono przed marcem dwa miesiące, ale nazwy od września do grudnia pozostały. Tak więc September (z nazwy miesiąc siódmy) stał się w roku miesiącem dziewiątym, October (z nazwy miesiąc ósmy) stał się miesiącem dziesiątym, November (z nazwy miesiąc dziewiąty) stał się miesiącem jedenastym, a December (z nazwy miesiąc dziesiąty) stał się miesiącem dwunastym.
    Nazwy pierwszych sześciu miesięcy wiążą się z imionami bóstw lub z obrzędami kultowymi:

• Ianuarius − od Janusa, boga wszelkiego początku.
• Februarius − od februum, "oczyszczanie", ponieważ w tym miesiącu odbywały się święta Luperkaliów, w czasie których dokonywało się oczyszczanie od win.
• Martius − od Marsa, boga wojny. W tym miesiącu zaczynały się działania wojenne.
• Aprilis − od Afrodyty (Wenus), bogini życiodajnej miłości, wiosny, kwiatów.
• Maius − od Mai, staro italskiej bogini utożsamianej z boginią Bona Dea (Dobra Bogini).
• Iunius − od Junony, żony Jowisza.
• Na cześć Gajusza Juliusza Cezara miesiąc Quinctilis (lipiec) został nazwany Iulius, natomiast miesiąc Sextilis (sierpień) otrzymał nową nazwę, Augustus, na cześć Oktawiana Augusta.

Tempora mutantur et nos mutamur in illis.
Czasy zmieniają się, a my zmieniamy się wraz z nimi.

Nazwy dni tygodnia w języku:

    Przedchrześcijańskie nazwy dni tygodnia nawiązywały do bóstw, które miały sobie przypisane znane w starożytności "ruchome" ciała niebieskie (Słońce, Księżyc i planety):
 

• niedziela – dies Solis – to dzień boga Słońca (Sol, gen. Solis).
• poniedziałek – dies Lunae – to dzień bogini Księżyca (Luna, gen. Lunae).
• wtorek – dies Martis – to dzień boga Marsa (Mars, gen. Martis).
• środa – dies Mercurii – to dzień boga Merkurego (Mercurius, gen. Mercurii).
• czwartek – dies Iovis – to dzień boga Jowisza (Iuppiter, gen. Iovis).
• piątek – dies Veneris – to dzień bogini Wenus (Venus, gen. Veneris).
• sobota – dies Saturni – to dzień boga Saturna (Saturnus, gen. Saturni). 

Po nadejściu chrześcijaństwa dni tygodnia zaczęto określać:

•  niedziela jako Dominica, czyli Dzień Pański.
• poniedziałek jako feria secunda, czyli dzień powszedni drugi (pierwszym dniem tygodnia jest niedziela, ostatnim, siódmym dniem, jest sobota).
• wtorek jako feria tertia, czyli dzień powszedni trzeci.
• środa jako feria quarta, czyli dzień powszedni czwarty.
• czwartek jako feria quinta, czyli dzień powszedni piąty.
• piątek jako feria sexta, czyli dzień powszedni szósty.
• sobota jako sabbatum, czyli szabat; nazwa wzięta z żydowskiego sabatu, siódmego dnia tygodnia, dnia odpoczynku.

    Języki nowożytne zachodnie nawiązują do przedchrześcijańskich nazw dni tygodnia, nazwy natomiast chrześcijańskie używane są w łacińskiej nomenklaturze Kościoła katolickiego (też w języku greckim współczesnym oraz rosyjskim).
 

Cras, cras et  semper cras et sic delabitur aetas.
Jutro, jutro i ciągle jutro, i tak przemija wiek.